Patron szkoły
Królowa Jadwiga to postać, która niewątpliwie może być dla nas wzorem i inspiracją. W swoim krótkim życiu wybierała zawsze dobro. Wspierała potrzebujących, kierowała się miłością bliźniego, ponad wszystko ceniła pokój. Jej działaniom towarzyszyła troska o los poddanych i o edukację w kraju. Rozumiała bowiem, że naród bogaty, to naród wykształcony.
Patronka naszej szkoły była pierwszą kobietą na polskim tronie, a także jedynym polskim monarchą, który został ogłoszony świętym. Jej beatyfikacji (31 maja 1979) a następnie kanonizacji dokonał 8 czerwca 1997 r. papież Jan Paweł II., który podczas Mszy św. kanonizacyjnej błogosławionej Jadwigi powiedział:
„Długo czekałaś, Jadwigo, na ten uroczysty dzień. Prawie 600 lat minęło od twej śmierci w młodym wieku. Umiłowana przez naród cały, ty, która stoisz u początku czasów jagiellońskich, założycielko dynastii, fundatorko Uniwersytetu Jagiellońskiego w prastarym Krakowie, długo czekałaś na dzień twojej kanonizacji - ten dzień, w którym Kościół ogłosi uroczyście, że jesteś świętą patronką Polski w jej dziedzicznym wymiarze - Polski za twoją sprawą zjednoczonej z Litwą i Rusią: Rzeczpospolitej trzech narodów”.
Królowa Jadwiga (1374-1399)
Jadwiga Andegaweńska przyszła na świat w pierwszych tygodniach 1374 r. jako trzecia i najmłodsza córka Ludwika Węgierskiego i Elżbiety Bośniaczki. Młodej królewnie zapewniono staranne i wszechstronne wykształcenie – władała poza węgierskim i polskim, jeszcze językiem łacińskim, włoskim i niemieckim. Jadwiga już w dzieciństwie dała się poznać jako dojrzała osoba, zdolna do poświeceń dla dobra Polski, Litwy i Kościoła. W 1386 roku godząc się na małżeństwo z Władysławem Jagiełłą, nieznanym jej księciem litewskim, patrzyła daleko w przyszłość.
Nie mając ukończonych czterech lat, została obiecana i następnie zaręczona z synem Leopolda Austriackiego - Wilhelmem. Po śmierci ojca Ludwika w roku 1382 sprawy sukcesji przybrały inny obrót, a wraz z nimi zmianie uległy plany małżeństwa. Koncepcja oddania korony polskiej Jadwidze powstała dopiero wtedy, gdy panowie polscy nie zgodzili się na kontynuację unii personalnej z Węgrami. Jadwiga została sprowadzona do Krakowa, gdzie 15 października 1384 roku odbyła się uroczysta koronacja na Wawelu. Politycy polscy nie dopuścili do zawarcia małżeństwa z Wilhelmem mimo, że przybył do Krakowa w sierpniu 1385 roku. Jednocześnie pertraktowali z Władysławem Jagiełłą - wielkim księciem litewskim.
Ostatecznie Jadwiga 18 lutego 1386 roku poślubiła w Katedrze Wawelskiej starszego o dwadzieścia pięć lat Władysława Jagiełłę. 4 marca Jagiełło został koronowany na króla Polski. Małżeństwo to i będąca jego następstwem unia były ogromnie ważnymi wydarzeniami – zmieniły cały układ sił w Środkowej i Wschodniej Europie, a Jadwiga była główną sprawczynią epokowego wydarzenia- chrystianizacji Litwy.
Królowa Jadwiga była hojna dla ubogich i często odwiedzała chorych. Prowadziła intensywne życie religijne, stale dokonywał się jej rozwój duchowy. Fundowała szpitale i kościoły, a jej wieloraką działalność dobroczynną potwierdzają dokumenty donacyjne. Była pierwszym polskim monarchą, który odwiedził Jasną Górę. Nakładem Jadwigi zbudowano kościół Najświętszej Marii Panny, hojnie wyposażyła kościół Mariacki w Krakowie i założyła na Kleparzu zakon św. Benedykta, była dobroczyńcą innych klasztorów. W Katedrze Wawelskiej ufundowała ołtarz Wniebowzięcia. Patronowała tłumaczeniu na język polski Pisma Świętego i wielu dzieł ojców kościoła.
Na uwagę zasługuje troska Jadwigi względem młodzieży studiującej w Krakowie oraz Pradze. Na dworze papieskim w Rzymie podjęła starania o odnowienie działalności Akademii Krakowskiej.
W 1397 roku uzyskała pozwolenie papieskie na otwarcie wydziału teologicznego na uniwersytecie krakowskim. W swoim testamencie zapisała uniwersytetowi ogromne sumy w postaci złota i drogocennych klejnotów. Odnowiony uniwersytet służył podniesieniu kultury umysłowej w Polsce. Stał się ogniskiem promieniującym wielką humanistyczną wiedzą. Wykształcił wielu wybitnych Polaków.
Chrześcijańska postawa Jadwigi zaznaczyła się na rzecz pokoju, rozumiała tajniki polityki, ujawniając wielką przenikliwość zwłaszcza w sprawach krzyżackich i litewsko-ruskich. Stała się orędowniczką pokoju Zakonu z Polską pod warunkiem zaprzestania niepokojenia Litwy przez Krzyżaków. Odegrała też doniosłą rolę w doprowadzeniu do zgody między Jagiełłą i Witoldem.
22 czerwca 1399 r. urodziła się parze królewskiej córeczka – Elżbieta Bonifacja, która w niecały miesiąc później zmarła, a 17 lipca 1399 r. zakończyła swoje życie jej matka. Zmarłą Jadwigę pochowano wraz z dzieckiem w sosnowej trumnie w Katedrze Wawelskiej. Pogrzeb odbył się 19 lipca. Śmierć Jadwigi wzbudziła szczery i powszechny żal. Cały kraj ogarnęła żałoba. Została pochowana na Wawelu.
Oby żywa pamięć o niej wciąż inspirowała, zwłaszcza młode pokolenie Polaków, w rozwijaniu miłości do ojczyzny, odpowiedzialności za powierzone im zadania oraz postawy służby i miłości ofiarnej na co dzień.
